Last but not Least Granada

Na een rechtstreekse vlucht van de Big Corn kwamen we aan op Managua. Onderweg hadden we een heel leuk en spontaan Grieks stel leren kennen waar we mee aan de praat raakten en de reis zo om was. Zij gingen vanuit Managua verder met een huurauto en boden ons een lift aan om ons af te zetten in Granada. Maar naar even kijken zagen we al snel dat dat voor hen heel erg om was, dus besloten we ieder toch onze weg te gaan. Jammer, ze waren erg gezellig.

Na een taxirit van een uurtje kwamen we aan in Granada. Omdat de taxichauffeur niet precies wist waar het hotel af lieten we ons afzetten op het Central Park. Door een verkoper van verschillende excursies worden we tot aan de voordeur gebracht. Hij dacht natuurlijk als ik hen breng boeken ze bij ons ook de excursies. Beetje opgelaten gaven we hem een kleine fooi, waarna we afspraken dat we ‘deze week’ een keer zouden langskomen ALS we een excursie wilde.

In het hotel werden we meteen super vriendelijke opgevangen door Toby en Gaby, de hoteleigenaren. Wat een gastvriendelijke mensen zeg, we voelden ons meteen helemaal welkom! Na even relaxen op onze hotelkamer, besloten we rond 12 uur een hapje te gaan eten en ergens een pinautomaat op te zoeken. Op aanraden van Gaby zijn we gaan eten bij een leuk restaurantje om de hoek, een soort van Grieks. We wilden even ‘iets’ eten, maar algauw kregen we de kaart voor onze neus en was er weer zoveel lekkers dat we daarna weer een tafeltje vol geserveerd kregen!

Na een rondje door de stad zijn we terug na de kamer gegaan, waarna we na een korte powernap ons klaar maakten voor, jaja, alweer eten!

Na een goede nachtrust, met wel véél muggen, stond er vandaag een dagexcursie op het programma. Samen met de hoteleigenaar en nog een gast kregen we onze privé tour naar de Massaya vulkaan, een lokale markt, een uitzichtpunt waar we lunchten en daarna nog naar een pottenbakkerij en zwemmen aan het Massaya Meer. We kwamen aan bij de Massaya vulkaan, betaalde entree en reden de berg op naar boven. Halverwege de berg was een klein museum van de omgeving en de vulkaan, hier brachten we een bezoekje aan en lasten meteen een plaspauze en. Na een korte rondleiding stapten we weer de bus in, om onze rit naar boven te vervolgen. Maar op het moment dat onze chauffeur heftig het gesprek in het Spaans aanging met een van de beveiligers, beseften we al dat er iets niet klopte. De grote touringbussen vol met toeristen kwamen alweer de berg omlaag en ook wij mochten niet meer omhoog. Bleek dat in de tussentijd de vulkaan zo actief was geworden, dat iedereen de omgeving moest verlaten. De nachttour die je naar de Massaya vulkaan kon maken was in verband met de activiteit ook al vanaf 17 januari afgelast tot nader bericht. Het werd een spannend ritje naar beneden. Hier kregen we het geld terug, waarna dan maar al doorreden naar de Mercado de Artesania, een lokale kunst markt waar allerlei handgemaakte zaken verkocht werden, zoals houtwerk en sieraden, maar ook hangmatten, tassen en andere kunst. Naar een hele poos shoppen en wat leuke dingetjes te hebben gekocht gingen we opzoek naar de chauffeur/hoteleigenaar en de andere mevrouw. Ashley bestelde nog een lekkere smootie Tropical (met heel veel vellen van de ananas), en Gijs was druk in gesprek met Toby over het kopen van een Nicaraguaans voetbalshirt. Nadat we de andere vrouw ook gevonden hadden gingen we op weg naar het Catarine Lookout punt, waar we een geweldig uitzicht hadden over het Massaya Meer en de vulkaan. Na wat foto’s besloten we om ook hier wat te gaan eten. Gijs had, net als Toby, de huisspecialiteit, een stuk vlees gebakken op een steen met groente en rijst. Heerlijk!!

Na de goede lunch gingen we op weg naar de lokale pottenbakkerij. We zouden hier een rondleiding en demonstratie krijgen, maar omdat het zaterdag was, was natuurlijk alles gesloten! Maar uit het niets kwam er een vrouw naar buiten en vertelde aan Toby in het Spaans dat als we graag wilde ze ons wel een rondleiding wilde geven in haar pottenbakkerij, dit was natuurlijk extra speciaal!! Met handen en voeten werd uitgelegd hoe ze het werk deden en wat voor tijd over het maken van één schaal gaat. Helaas konden we niets kopen, want het zou in onze backpack nooit heel in Nederland aankopen. Ook het pottenbakkerijwinkeltje iets verder op de straat had ons in de gaten en ook daar mochten we rondkijken. De jongen, ik gok een jaar of 25, vertelde vol passie dat het maken van deze schalen een familiebedrijf was dat van vader/moeder op kind werd doorgeleerd. Het mooie aan zijn verhaal was dat hij ook aangaf dat niet alle lijntjes recht of identiek zijn, maar dat het allemaal handwerk is en dat er altijd 'foutjes’ in een schaal zitten maar dit juist ieder werk uniek maakt. Ondertussen was het al 15.00uur en besloten we door te rijden naar het Massaya Meer. Omdat hier de warmtepiek rond 13.00uur ligt, is het rond 15.00uur alweer een stuk aangenamer. We hebben aan het water lekker een cola en een biertje gedronken en met de enkels in het water gestaan. De behoeften om echt te zwemmen hadden we niet, maar dat gaf niets. We vertelden allemaal honderd uit en toen het echt tijd werd om te gaan werd nog afgesproken om vanavond samen te gaan eten met z’n vijven. Het was een heerlijke avond in het centrum van Granada met leuke mensen en lekker eten.

En toen brak toch echt onze échte laatste dag aan. We besloten om Granada nog eens goed te bezichtigingen en de verschillende kerken te gaan bezoeken. Maar eerst lekker ontbijten. Na een goed ontbijt wandelden we naar de kerk Iglesia de La Mercad. Vanaf de toren had je een heel mooi uitzicht over de hele stad. Tijdens de wandeling kwamen we er al snel achter dat het gevoelsmatig de warmste dag was in de hele maand dat we weg zijn geweest. Bovenin de toren besloten we dan ook dat we niet de hele dag door de stad wilden slenteren en terug naar het hotel gingen om onze badkleding aan te trekken! Op naar Lake Nicaragua! Lekker zwemmen.. dachten we. Dus niet! Na een korte taxi rit en een stukje wandelen kwamen we bij het meer aan, nou er dreven werkelijk de luiers in het water! Smering dat het was. We hebben met onze enkels langs de waterlijn een stukje gelopen, maar als ik er nu al aan terug denk was dat eigenlijk al heel vies. Ondanks dat wij het smering water vonden waren er zeker 300 Nicaraguanen die heerlijk aan het zwemmen waren en genoten van het ‘water’. Gelukkig was langs het meer een heel leuk park, met veel speelmogelijkheden voor kinderen maar ook veel gezinnen die picknickten en of aan het barbecueën waren. We ploften neer op het bankje en lieten de sfeer over ons heenkomen. Onder het genot van een cola (in een boterhammenzakje met en rietje en afgehakt ijs) lieten we de afgelopen weken passeren. Na een tijdje werd deze rust verstoord door een verslaafde die vroeg of we hasj of wiet wilden hebben. Sinds dat moment leek het wel of we hen aantrokken, want er kwamen steeds meer verslaafden bij ons in de buurt. Dit was voor ons het signaal dat we lekker terug naar het centrum gingen om daar lekker in een restaurantje een lunch te eten, het was tenslotte ook al later op de middag. Na een taxirit waarbij de chauffeur nog even langs zijn zoon moest om ‘camarones’ (verse garnalen) af te geven kwamen we aan bij een restaurantje waar we beiden de Quesadillas-pizza bestelde. Gijs met peperoni en ik met feta en olijven. Moe maar van een leuke laatste dag samen, kwamen we aan bij het hotel. Toby moest heel erg lachen en verontschuldigde zich dat hij ons niet verteld had dat je in het meer niet kon zwemmen en dat het inderdaad super smerig was, hij had niet in de gaten gehad dat wij daarheen wilde om te zwemmen. Na een kort gesprek nodigde hij ons uit om samen met hem en Gaby te gaan eten bij een echt lokaal eettentje. We besloten om mee te gaan en stapten om half 8 in de auto waarna we de buitenwijken van Granada inreden. We kwamen aan bij een restaurantje, dat niet meer was dan een paar stoelen en tafels op een zandvlakte, met tl-licht en een paar ventilatoren. Maar volgens Gaby en Toby was dit een super restaurant waar zelfs de burgemeester vaak komt eten. Gaby had het al steeds over een specialiteit van het restaurant, een vis die zij op een hele lekkere manier bereiden. Je kon kiezen uit klein, middel of groot. Omdat ik geen beeld had bij de maten, kwam de ober met de vis aan tafel en liet het verschil zien. Ondanks dat ik een goede eter was was de kleine vis toch echt al heel groot. Daarom besloten Gaby en ik om de middelste maat vis te pakken, en deze te delen. Gijs bestelde een stuk vlees en Toby ging voor koeientong!?. Nou ze hadden niet gelogen, wat was die vis lekker zeg!! Na lekker kletsen over films en series en andere dingen kwam ook aan onze laatste avond een einde. Morgen staat de terugreis al op de planning, wat is die maand omgevlogen zeg! Na het inpakken van de backpacks stond de alleen de nachtrust nog op de planning. Moe maar voldaan van een geweldige vakantie vielen we in slaap. Beiden vinden we het jammer dat de vakantie alweer om is, maar zijn ook blij om weer lekker naar huis te gaan naar onze familie en vrienden.