Uvita, not the place 2 be

Muisstil en pikkedonker. 04.45 gaat de wekker. Opstaan! We moesten de bus van 05.30 halen voor onze lange reis door het land richting Uvita, onze volgende bestemming. Alles weer ingepakt en op naar de bushalte. 05.35 ging onze bus richting Limon. (Netjes op tijd, rekening houdend met het feit dat je in Costa Rica zit). 07.15 kwamen we aan op het busstation van Limon. Kaartjes kopen voor de bus naar San José en om 07.30 zaten we weer in de volgende bus. Ook deze rit liep weer gesmeerd. 10.30 kwamen we aan in San José. Volgende doel? Van het ene busstation in San José, naar het andere aan de andere kant van de stad zien te komen. Taxi's stonden klaar dus we zaten snel in een taxi. Chauffeur was een beetje een populair mannetje dus hebben we het verlies van Costa Rica tegen Nederland tijdens het WK 2014 maar even ingepeperd. Eenmaal aangekomen bij het andere busstation probeerde onze taxi-chauffeur ons nog even een oor aan te naaien. "Het busstation is gesloten, ik breng jullie naar een andere." We gaven aan dat we het dan zelf wel zouden uitzoeken, maar dat we toch hier uitstapten. Na nog een aantal keren aandringen koos hij eieren voor zijn geld en vroeg voor het geld. We hadden 4.000 colonnes afgesproken, maar vanwege de drukte op de weg vroeg hij er 5.000. Zeer logische redenering al zeg ik het zelf, maar goed: Veel plezier met je 1.000 colonnes (€ 1,75 ofzo) en tot ziens eikeltje! Koop je er maar lekker een ijsje voor.

Zoals we al dachten was het busstation natuurlijk gewoon open. Ook hier weer kaartjes gekocht. We dachten dat we nog een tussenstop moesten maken, maar het bleek dat we rechtstreeks van San José naar Uvita konden. Mooi! We stapten de bus in en we mochten ook nog eens op de invalidenplaats zitten. Jaja, we weten het: ze hadden waarschijnlijk naar ons gezicht gekeken Ha-Ha. Who cares, beenruimteeee:)! 11.15 weer onderweg. Tijdens de busrit kwamen we langs de befaamde krokodillenbrug. Hier liggen normaliter tientallen krokodillen in het water. Wij zagen er maar 4, maar goed: beter 4 krokodillen in het water dan 1 in je hand. 

Om 14.15 kwamen we aan in Uvita en konden we op zoek naar onze slaapplek Hotel Canto de Ballenas. Het was nog een eindje lopen gaven ze aan. 30 minuten wandelen in 35 graden, over onverharde weg met een rugzak en backpack om, zorgde voor een goede sfeer. Maaaar uiteindelijk hadden we het hotel bereikt. Een beetje in de middle of nowhere, maar het zag er leuk uit. Het waren meer lodges, maar deze waren prima verzorgd, mooie tuin en een zwembadje erbij.
Rugzakken af, zwemkleding aan en de rest van de dag even relaxen aan het zwembad. We hadden voor de volgende dag ook al een whale-watching/snorkeling tour vastgelegd. Nog onwetend van hoe onze tijd daar zou verlopen. 

Mensen met een zwakke maag, kunnen beter vanaf nu wachten op het volgend reisverslag. Na het douchen kreeg Gijs last van zijn maag. De diarree had hem bereikt. Na veelvuldige bezoekjes aan de plee gingen we uiteindelijk er toch op uit om iets te eten 's avonds. We waren op zoek naar een gezellig centrum, maar kwamen bedrogen uit. Niet veel te doen in Uvita. Dus weer een flink eind lopen in het donker tot we bij een restaurantje aankwamen. Ons avondeten bestond uit een klein pizzaatje voor Gijs en chickenwings voor Ashley. Toen terug en oogjes toe na een drukke dag. 

De nacht had helaas geen positief effect op de maag van Gijs gehad, dus 's morgens besloten we om de tour te verzetten na de volgende dag. Na weer een hele morgen om de 5 minuten de wc te bezoeken, zaten we aan het ontbijt. Gijs een beetje cornflakes en Ashley pannenkoeken. Op een gegeven moment moest ook de maag van Ashley eraan geloven en zelfs nog een graatje erger. Ze moest geregeld overgeven en kon van de maagpijn niet meer rechtop zitten. Dit ging de hele morgen en deel van de middag door. Het was zelfs zo erg dat Ashley om een dokter vroeg. Tussendoor bezocht Gijs zo snel mogelijk als hij kon ook nog de wc. Tot overmaat van ramp bleek op een gegeven moment ook nog eens dat het water op was. Als er iets was wat we niet konden gebruiken was dat het wel. Gelukkig kwam dit na een tijdje weer terug. Ashley bikkelde nog even door en gelukkig bleek een dokter niet nodig. Ze was helemaal 'leeg'. Uit alle symptomen bleek dat het om een voedselvergiftiging ging. Waarschijnlijk van de kip van de avond ervoor. Uiteindelijk bestond de dag dus uit een wc-marathon en BBC met Spaanse ondertiteling kijken op bed. 

Helaas bleken we de volgende dag beiden nog steeds veel last te hebben van onze magen waardoor we de tour helaas moesten cancellen. Niets aan te doen. Om er toch nog het beste van te maken huurden we 2 fietsen om naar het strand in het Nationaal Park te gaan. Na nog geen 100 meter te hebben gefietst sprong bij Ashley de ketting eraf. Typisch. Deze weer erop gelegd en door naar het Park. Ieder 6 dollar betaald en daar gingen we we dan het park in. Lekker even hangen en zwemmen aan het strand. De zin ging ons snel over. Na 25 meter in het park stond er een bord: 'Crocodiles, don't feed, don't swim.' Zucht! We zagen ook niemand in het water dus het had weinig zin hier te blijven. 12 dollar weggegooid, maar goed. Weer terug naar het zwembad ( wat overigens uit warm water bestond.) De rest van de dag hebben we wat geluierd aan het zwembad en onze nieuwe verblijfplaats op de volgende bestemming Monteverde/Santa Elena vastgelegd. Daarnaast moesten we ook weer kijken hoe we hier zouden komen, want opnieuw betekende het een lange reis. Na veel gepuzzel en een combinatie van taxi- en verschillende busritten hadden we onze route uitgestippeld. Toen zagen we opeens een brochure van Gray-Line Tours. Een buslijn die je om 6.00 zou komen ophalen en je rechtstreeks naar Monteverde bracht. Na onze heftige dagen klonk dat iets beter. Dusssss weer bij het hotel moeten aangeven dat ze de taxi konden cancellen. (Ze spraken bijna geen Engels dus het moest met ons beste mime-werk uitgelegd worden.) 
Ondertussen belde Gijs met Gray-Line om onze plaatsen te reserveren. Zoals in de lijn der verwachting ging ook dit weer niet van een leien dakje. 'What is your reservation name? Wevers. Weders? NO, with a V. Oww Webers. Noo, with a V. OK, Wegers. Nooo, V like in Virgin. What is Virgin? Doesn't matter, the V which comes before the W in the alphabet. Ahhhh ok, Wewers. Zucht. OK, Wewers. I call you back in 10 minutes with the reservation confirmation.'
Drie kwartier later nog niets. Weer bellen, hele tijd in de wacht. Maaaaar uiteindelijk was het geregeld. Morgen om 06.00 kwamen ze ons ophalen. 
Alles was dus geregeld. Nog even in het restaurant zitten dan. Fanta Orange erbij en nog ff chillen. Krak, krak, krak, boem!! 2 meter achter ons valt er een 3 meter lange leguaan uit de boom. Wij een beetje perplex en even gemeld bij de persoon die de tuin onderhield daar. Wellicht had de leguaan iets, want was een aardige val. Reactie van de tuinier: "ahh si si. Krak, boem!! Hahaha." Dussss. Blijkbaar is het normaal dat gigantische beesten uit de bomen donderen. 

's Avonds hadden we beiden helaas nog teveel last van onze magen zodat we het eten weer oversloegen. Maar snel slapen, zodat we de volgende morgen weg konden uit dit gehucht. Backpacks waren ingepakt, overvloed aan diarreeremmers en tissues in onze rugzakken en wekkers gezet. We hadden alleen maar positieve verhalen gehoord over Uvita, maar van ons zul je er geen horen. 

Onze maaginhoud blijft achter, maar onze goede zin gaat gelukkig mee naar Monteverde! Op naar betere dagen!